چرا دانشمندان به دنبال طراحی روبات‌های حساس به درد هستند؟
توانایی احساس درد در اندام‌ها به عنوان یکی از نشانه‌های تکامل در موجودات زنده شناخته می‌شود. طبیعت به یک اندازه به انسان‌ها و حیوانات توانایی درک درد را اهدا کرده است. این احساس درد به ویژه زمانی که آسیب‌دیدگی مشهود و پایدار باشد، به‌طور مثال سوختگی سطح پوست یا شکستگی اندامی همچون ساق پا کاملا مشهود خواهد بود. به عبارت دقیق‌تر درد به ما اعلام می‌دارد که اندامی به‌طور داخلی یا خارجی مسدوم شده و باید به آن رسیدگی شود. اما در نقطه مقابل روبات‌ها از مزیت بزرگ احساس کردن محروم هستند. این عدم آگاهی چند پیامد بسیار مهم و نه چندان مطلوب را برای آن‌ها به همراه دارد.
اول آن‌که باعث می‌شود، آن‌ها به‌طور کامل نامهربان شوند. (نمونه مشهود آن‌را در فیلم فراماشینی مشاهده کردیم)، دوم آن‌که به علت عدم آگاهی این توانایی را ندارند تا واکنش درستی را نسبت به محیط اطراف از خود نشان دهند و همین موضوع بر روند بقاء آن‌ها تاثیر منفی خواهد گذاشت و سوم آن‌که در تعامل نزدیک با نیروی کار انسانی به شدت خطرناک خواهند بود، به دلیل این‌که هیچ‌گونه تفاوتی مابین اعضاء بدن یک انسان و یک قطعه آهن قائل نخواهند شد.
اما کاین و هادادین به‌طور اختصاصی مطالعاتی پیرامون نحوه نشان دادن درد به روبات‌ها از طریق حس لامسه را آغاز کرده‌اند. مدل بافت عصبی روبات‌محور که با الهام گرفتن از ساختار پوست انسان ساخته شده است، اکنون به‌طور آزمایشی به مرحله اجرا در آمده است. در این پژوهش آن‌ها درد را در سه گروه قابل تحمل، متوسط و شدید طبقه‌بندی کرده‌اند. هنگامی که حس‌گر روبات درد شدیدی را احساس می‌کند، سعی می‌کند با دیگران تماس برقرار کرده تا به او کمک کنند. اما نکته‌ای که در ارتباط با این پژوهش باید به آن اشاره کنیم به دستاورد ضمنی دیگری باز می‌گردد که به لطف این پژوهش شکل خواهد گرفت. این پژوهش زمینه‌ساز دستاوردی خواهد شد که در آن روبات‌ها با یکدیگر به تعامل خواهند پرداخت. بر همین اساس کار در زمینه طراحی این روبات‌ها به زودی به مرحله اجرا درخواهد آمد.
